liefde en gnosis

Dit is liefde: opwieken naar de hemel 
Elk moment een honderdtal sluiers stuk scheuren[1].
Eerst maak je je los van het zelf,
Je eerste stap zet je zonder voeten -
Deze wereld negeren en alleen zien wat U ziet.
Ik zei: `Gelukgewenst, mijn hart
dat je de kring van minnaars hebt betreden,
dat je verder kijkt dan het oog,
dat je het laantje van het hart in rent.'
Waar komt deze adem vandaan, mijn hart?
Waar komt dit bonzen vandaan, mijn hart?
Vogel spreek de taal der vogels,
ik begrijp de geheime betekenis.
Het hart zei: `Ik was in de fabriek
waar het huis van water en klei stond te bakken.
Ik vloog bij de werkplaats vandaan
toen die in het leven werd geroepen.
Toen ik geen weerstand meer kon bieden, 
sleepten ze me mee.
Wat moet ik daarover zeggen?'[2]

De Geliefde is alles, de minnaar slechts een sluier.
De Geliefde is levend, de minnaar een dood ding.
Wanneer Liefde haar kracht gevende zorg onttrekt,
blijft de minnaar achter als een vogel zonder
vleugels.
Hoe kan ik wakker en bewust zijn
als het licht van de Geliefde afwezig is?
Liefde wil dat dit Woord
aan het daglicht wordt gebracht.
Vind je de spiegel van het hart dof,
dan is de roest nog niet van haar oppervlak verwijderd.


 [1]In de mystieke traditie symboliseert waanzin vaak het oplossen van het zelf, dat op zijn beurt het hart van de mysticus opent voor de ware ervaring van de Werkelijkheid.
[2]Ode F. 1919, vertaald door Sipko den Boer 
 

---