Waarom je een gebedshuis binnenstapt
is eigenlijk om weer naar buiten te stappen als die twee spelende kinderen
Voor de één is het een stiltecentrum, tempel, kerk, synagoge of moskee die toevlucht biedt,
voor de ander is het een plek in het bos, achter een rietkraag
of in een hutje luisterend naar vertrouwd hemelwater op het dak
dat groen nog groener maakt en neerstroomt in het water van een beek ,
waaruit alle leven is ontstaan.
Woorden hierover zijn levende wezens en brengen ons emoties groter dan wijzelf.
Boven ons uitreikend als een bos, tegelijkertijd onderbewustzijn en naar de hemel reikend.
In my soul there is a temple, a shrine, a mosque, a church where I kneel
Rabia al Adawiyya al Basri
I was (re)born when all I once feared - I could love.”
O God, take away the words of the devil
That mix with my prayer-
If not, then take my prayer as it is, devil and all.”
"Your prayers are your light;
Your devotion is your strength;
Sleep is the enemy of both.
Your life is the only opportunity
that life can give you.
If you ignore it, if you waste it,
You will only turn to dust."
With my Beloved I alone have been,
When secrets tenderer than evening airs
Passed, and the Vision blest
Was granted to my prayers,
That crowned me, else obscure,
with endless fame;
The while amazed between
His Beauty and His Majesty
I stood in silent ecstasy
Revealing that which o'er my spirit
went and came.
Lo, in His face commingled
Is every charm and grace;
The whole of Beauty singled
Into a perfect face
Beholding Him would cry,
'There is no God but He,
and He is the most High”
My peace, O my brothers and sisters,
is my solitude,
And my Beloved is with me always,
For His love I can find no substitute,
And His love is the test for me
among mortal beings,
Whenever His Beauty I may contemplate,
He is my "mihrab", towards Him is my "qiblah"
If I die of love, before completing satisfaction,
Alas, for my anxiety in the world,
alas for my distress,
O Healer (of souls)
the heart feeds upon its desire,
The striving after union with Thee
has healed my soul,
O my Joy and my Life abidingly,
You were the source of my life
and from Thee also came my ecstasy.
I have separated myself from all created beings,
My hope is for union with Thee,
for that is the goal of my desire”
Hassan Massoudy presents Rabia
"I love You with two loves,
passionate love and the love you deserve
أحبك حبين : حب الهوى وحبا لأنك أهل لذاكا. رابعة العدوية ـ القرن الثامن
"Je t'aime de deux amours, l'amour-passion et l'amour que tu mérites."
I have loved Thee
with two loves -
passionate love and the love you deserve
a selfish love and a love that is worthy of Thee.
As for the love which is selfish,
Therein I occupy myself with Thee,
to the exclusion of all others.
But in the love which is worthy of Thee,
Thou dost raise the veil that I may see Thee.
Yet is the praise not mine in this or that,
But the praise is to Thee in both that and this.”
Your hope in my heart is the rarest treasure
Your Name on my tongue is the sweetest word
My choicest hours
Are the hours I spend with You --
O Allah, I can't live in this world
Without remembering You--
How can I endure the next world
Without seeing Your face?
I am a stranger in Your country
And lonely among Your worshippers:
This is the substance of my complaint:
Holy Water
The holy water my soul’s brow needs is unity.
Love opened my eye and I was cleansed
by the purity of each form.
Eyes are at rest, the stars are setting.
Hushed are the stirrings of birds in their nests,
Of monsters in the ocean.
You are the Just who knows no change,
The Balance that can never swerve,
The Eternal which never passes away.
The doors of Kings are bolted now and guarded by soldiers.
Your Door is open to all who call upon You.
My Lord,
Each love is now alone with his beloved.
And I am alone with You.
― Rabia al Basri
is eigenlijk om weer naar buiten te stappen als die twee spelende kinderen
Voor de één is het een stiltecentrum, tempel, kerk, synagoge of moskee die toevlucht biedt,
voor de ander is het een plek in het bos, achter een rietkraag
of in een hutje luisterend naar vertrouwd hemelwater op het dak
dat groen nog groener maakt en neerstroomt in het water van een beek ,
waaruit alle leven is ontstaan.
Woorden hierover zijn levende wezens en brengen ons emoties groter dan wijzelf.
Boven ons uitreikend als een bos, tegelijkertijd onderbewustzijn en naar de hemel reikend.
In my soul there is a temple, a shrine, a mosque, a church where I kneel
Rabia al Adawiyya al Basri
I was (re)born when all I once feared - I could love.”
O God, take away the words of the devil
That mix with my prayer-
If not, then take my prayer as it is, devil and all.”
"Your prayers are your light;
Your devotion is your strength;
Sleep is the enemy of both.
Your life is the only opportunity
that life can give you.
If you ignore it, if you waste it,
You will only turn to dust."
With my Beloved I alone have been,
When secrets tenderer than evening airs
Passed, and the Vision blest
Was granted to my prayers,
That crowned me, else obscure,
with endless fame;
The while amazed between
His Beauty and His Majesty
I stood in silent ecstasy
Revealing that which o'er my spirit
went and came.
Lo, in His face commingled
Is every charm and grace;
The whole of Beauty singled
Into a perfect face
Beholding Him would cry,
'There is no God but He,
and He is the most High”
My peace, O my brothers and sisters,
is my solitude,
And my Beloved is with me always,
For His love I can find no substitute,
And His love is the test for me
among mortal beings,
Whenever His Beauty I may contemplate,
He is my "mihrab", towards Him is my "qiblah"
If I die of love, before completing satisfaction,
Alas, for my anxiety in the world,
alas for my distress,
O Healer (of souls)
the heart feeds upon its desire,
The striving after union with Thee
has healed my soul,
O my Joy and my Life abidingly,
You were the source of my life
and from Thee also came my ecstasy.
I have separated myself from all created beings,
My hope is for union with Thee,
for that is the goal of my desire”
Hassan Massoudy presents Rabia
"I love You with two loves,
passionate love and the love you deserve
أحبك حبين : حب الهوى وحبا لأنك أهل لذاكا. رابعة العدوية ـ القرن الثامن
"Je t'aime de deux amours, l'amour-passion et l'amour que tu mérites."
I have loved Thee
with two loves -
passionate love and the love you deserve
a selfish love and a love that is worthy of Thee.
As for the love which is selfish,
Therein I occupy myself with Thee,
to the exclusion of all others.
But in the love which is worthy of Thee,
Thou dost raise the veil that I may see Thee.
Yet is the praise not mine in this or that,
But the praise is to Thee in both that and this.”
Your hope in my heart is the rarest treasure
Your Name on my tongue is the sweetest word
My choicest hours
Are the hours I spend with You --
O Allah, I can't live in this world
Without remembering You--
How can I endure the next world
Without seeing Your face?
I am a stranger in Your country
And lonely among Your worshippers:
This is the substance of my complaint:
Holy Water
The holy water my soul’s brow needs is unity.
Love opened my eye and I was cleansed
by the purity of each form.
Eyes are at rest, the stars are setting.
Hushed are the stirrings of birds in their nests,
Of monsters in the ocean.
You are the Just who knows no change,
The Balance that can never swerve,
The Eternal which never passes away.
The doors of Kings are bolted now and guarded by soldiers.
Your Door is open to all who call upon You.
My Lord,
Each love is now alone with his beloved.
And I am alone with You.
― Rabia al Basri
Aux arbres
Victor Hugo (1802-1885)
Arbres de la forêt, vous connaissez mon âme !
Au gré des envieux la foule loue et blâme ;
Vous me connaissez, vous ! — vous m'avez vu souvent,
Seul dans vos profondeurs, regardant et rêvant.
Vous le savez, la pierre où court un scarabée,
Une humble goutte d'eau de fleur en fleur tombée,
Un nuage, un oiseau, m'occupent tout un jour.
La contemplation m'emplit le cœur d'amour.
Vous m'avez vu cent fois, dans la vallée obscure,
Avec ces mots que dit l'esprit à la nature,
Questionner tout bas vos rameaux palpitants,
Et du même regard poursuivre en même temps,
Pensif, le front baissé, l'oeil dans l'herbe profonde,
L'étude d'un atome et l'étude du monde.
Attentif à vos bruits qui parlent tous un peu,
Arbres, vous m'avez vu fuir l'homme et chercher Dieu !
Feuilles qui tressaillez à la pointe des branches,
Nids dont le vent sème au loin les plumes blanches,
Clairières, vallons verts, déserts sombres et doux,
Vous savez que je suis calme et pur comme vous.
Comme au ciel vos parfums, mon culte à Dieu s'élance,
Je suis plein d'oubli comme vous de silence !
La haine sur mon nom répand en vain son fiel ;
Toujours, — je vous atteste, ô bois aimés du ciel ! --
J'ai chassé loin de moi toute pensée amère,
Et mon cœur est encore tel que le fit ma mère !
Arbres de ces grands bois qui frissonnez toujours,
Je vous aime, et vous, lierre au seuil des antres sourds,
Ravins où l'on entend filtrer les sources vives,
Buissons que les oiseaux pillent, joyeux convives !
Quand je suis parmi vous, arbres de ces grands bois,
Dans tout ce qui m'entoure et me cache à la fois,
Dans votre solitude où je rentre en moi-même,
Je sens quelqu'un de grand qui m'écoute et qui m'aime !
Aussi, taillis sacrés où Dieu même apparaît,
Arbres religieux, chênes, mousses, forêt,
Forêt ! c'est dans votre ombre et dans votre mystère,
C'est sous votre branchage auguste et solitaire,
Que je veux abriter mon sépulcre ignoré,
Et que je veux dormir quand je m'endormirai.
Recueil : Les contemplations (1856).
Juin 1843.
Read more at http://www.poesie-francaise.fr/victor-hugo/poeme-aux-arbres.php#FC0RjMqE8DCs75DQ.99
https://youtu.be/U8DD1c24bwk?list=PLmZwRr4NM_7in3Ln1bmBsGKERHJJasgOz
Victor Hugo (1802-1885)
Arbres de la forêt, vous connaissez mon âme !
Au gré des envieux la foule loue et blâme ;
Vous me connaissez, vous ! — vous m'avez vu souvent,
Seul dans vos profondeurs, regardant et rêvant.
Vous le savez, la pierre où court un scarabée,
Une humble goutte d'eau de fleur en fleur tombée,
Un nuage, un oiseau, m'occupent tout un jour.
La contemplation m'emplit le cœur d'amour.
Vous m'avez vu cent fois, dans la vallée obscure,
Avec ces mots que dit l'esprit à la nature,
Questionner tout bas vos rameaux palpitants,
Et du même regard poursuivre en même temps,
Pensif, le front baissé, l'oeil dans l'herbe profonde,
L'étude d'un atome et l'étude du monde.
Attentif à vos bruits qui parlent tous un peu,
Arbres, vous m'avez vu fuir l'homme et chercher Dieu !
Feuilles qui tressaillez à la pointe des branches,
Nids dont le vent sème au loin les plumes blanches,
Clairières, vallons verts, déserts sombres et doux,
Vous savez que je suis calme et pur comme vous.
Comme au ciel vos parfums, mon culte à Dieu s'élance,
Je suis plein d'oubli comme vous de silence !
La haine sur mon nom répand en vain son fiel ;
Toujours, — je vous atteste, ô bois aimés du ciel ! --
J'ai chassé loin de moi toute pensée amère,
Et mon cœur est encore tel que le fit ma mère !
Arbres de ces grands bois qui frissonnez toujours,
Je vous aime, et vous, lierre au seuil des antres sourds,
Ravins où l'on entend filtrer les sources vives,
Buissons que les oiseaux pillent, joyeux convives !
Quand je suis parmi vous, arbres de ces grands bois,
Dans tout ce qui m'entoure et me cache à la fois,
Dans votre solitude où je rentre en moi-même,
Je sens quelqu'un de grand qui m'écoute et qui m'aime !
Aussi, taillis sacrés où Dieu même apparaît,
Arbres religieux, chênes, mousses, forêt,
Forêt ! c'est dans votre ombre et dans votre mystère,
C'est sous votre branchage auguste et solitaire,
Que je veux abriter mon sépulcre ignoré,
Et que je veux dormir quand je m'endormirai.
Recueil : Les contemplations (1856).
Juin 1843.
Read more at http://www.poesie-francaise.fr/victor-hugo/poeme-aux-arbres.php#FC0RjMqE8DCs75DQ.99
https://youtu.be/U8DD1c24bwk?list=PLmZwRr4NM_7in3Ln1bmBsGKERHJJasgOz
Als u last heeft van de hitte plant dan een boom.
Als zware regenval u angst aanjaagt, plant een boom
Als u van fruit houdt, plant een boom.
Als u van vogels houdt, plant een boom.
Als u van uw longen houdt, plant een boom.
Als van het leven houdt, plant een boom.
Massoudy: in schaduw het licht
De schaduw betekent in de Jungiaanse psychologie het deel van het onbewuste, bestaande uit verdrongen zwakheden, tekortkomingen en instincten. Het is een van de drie meest herkenbare archetypen, de andere zijn de anima en animus, en de persona. Iedereen draagt een schaduw", zei Jung, "en hoe minder hij is belichaamd in het bewuste leven van het individu, des te zwarter en dichter hij is." Het kan echter ook beschouwd worden als een verbinding met de primitieve dierlijke instincten, die tijdens de vroege kinderjaren door de bewuste geest vervangen zijn. Vandaar dat Jung de schaduw ook met creativiteit in verband brengt. Een beschaafd mens onderdrukt deze dierlijke neigingen, maar dit gaat ten koste van de spontaneïteit, creativiteit, gevoeligheid en inzicht. Dit reservoir van duisternis herbergt dus ook bronnen waaruit de scheppende kunstenaar zijn inspiratie haalt. Inspiraties zijn altijd het werk van de schaduw en een leven zonder schaduw zou saai en oppervlakkig zijn. 1. Vertrouwen Je schaduwkant laat zich meestal niet zomaar zien, daar moet iets voor gebeuren. Iets onaangenaams. En hoe onaangenamer de situatie, hoe heftiger en krachtiger je schaduwzijde van zich zal laten horen. Ik zat in een situatie die me zoveel stress gaf, dat mijn lichaam doorlopend in de vechten-of-vluchten-stand stond. Daardoor weet ik nu dat er een ongekende kracht in mij schuilt, goed verborgen in de schaduw. Maar als het moet, als het écht nodig is, komt die tevoorschijn. En dan zal ik overleven! Wat je schaduwkant ook is, hij helpt je overleven. Daar mag je altijd op vertrouwen. 2. Completer en relaxter zijn Als je je schaduwkant accepteert dan hoef je je niet meer beter voor te doen dan je bent. Yin-yang, licht-donker, je bent het allebei. Wat een rust en ruimte geeft dat, jezelf toestemming geven helemaal te zijn wie je bent. Dat is helend. Dat maakt je heel. Een heel, compleet, mens. 3. Oordelen loslaten en compassie laten stromen Door dit inzicht kun je écht naar anderen luisteren, kun je anderen écht zien. Je prikt door die buitenkant heen en kan daardoor heel veel compassie voelen, voor jezelf en voor anderen. Dat is rijkdom! 4. Verbinding met anderen Als je kunt inzien dat we allemaal onze licht- en schaduwkant hebben, hoef je je ook niet meer anders te voelen dan anderen. Niet beter of slechter. Je voelt je dan meer verbonden met anderen, omdat je weet dat we allemaal streven naar gelukkig zijn, hoe onhandig soms ook. En door jezelf te accepteren met je lichte en donkere kant, zullen anderen zich uitgenodigd voelen om ook helemaal zichzelf te zijn. Doordat we allemaal ons authentieke zelf kunnen laten zien, kunnen we ook een echte verbinding aangaan. 5. Meer licht Door je schaduwkant te accepteren, gaat je licht helderder schijnen. Want hoe donkerder de nacht, hoe helderder de sterrenhemel. En als je je schaduwkant écht kunt omarmen, het écht een deel van jou mag zijn, dan hoef je er ook geen energie meer in te steken die kant van jezelf weg te drukken of te ontkennen. In plaats daarvan kun je die energie gebruiken om je licht nóg oogverblindender te laten stralen. En jij? Ken jij de kracht van jouw schaduwkant al? Durf jij je schaduw in de ogen te kijken, te omarmen en zo een mooier, completer en liefdevoller mens te worden? [Iets ingekorte en relevante tekst van: Marleen Bosch] 
Walk gently upon the earth, o my soul,
and speak words of beauty and truth, live simply and well. Make no grandiose claims, lest proof is demanded and you are found wanting. Be humane, be human, whilst you still walk upon the earth: in the end, we all bid the world farewell. |
Hangmat of vangnet?
Zoals de atomen in de ruimte vloog ik honderdduizend jaar willoos en besluiteloos heen en weer. Die toestand en die tijd is uit mijn geheugen verdwenen, maar ik word er in mijn slaap aan herinnerd, het zit nog in mijn genen. Wanneer ik in slaap val, bevrijd ik mij van die dwangbuis van de vier elementen en spring ik van benauwenis naar de geest. O Heer! Laat mij toch van zoogmoeder slaap de melk drinken van die mooie, voorbije dagen. Alle mensen hebben de neiging te vluchten voor de verantwoordelijkheid van hun vrije wil naar een onbewuste staat. Om maar een moment van hun nuchtere rationaliteit te worden bevrijd, verdragen zij de schaamteloosheid van gezang en wijn. Allen weten dat dit bestaan een valkuil kan zijn, dat onze overgave aan onbevredigbare wensen en wilsuitingen een hel kan zijn. Daarom vluchten wij van onze opgezwollen ego’s naar zelflozing, door middel van werkverslaving of door middel van verdoving. Na de kater komen we terug tot ons zelf en onze oude toestand, omdat we zonder toestemming aan onze ratio zijn ontsnapt. Voor geesten noch voor mensen is het mogelijk om tussen de tralies van de afbakeningen van tijd en ruimte weg te glippen. Er is geen mogelijkheid door te dringen tot de hoogste hemelsferen, behalve door de kracht van goddelijke leiding. Er is geen goddelijke leiding dan door de kracht die de geesten van devote mensen beschermt tegen de wakers van de hemelgeheimen. Aan niemand wordt toegang verleend, dan aan hen die zelfloos aan de toegangsdeur van de ontvangstkamer van de Majesteit staan. Wat is het vervoermiddel tijdens die hemelreis? Dat is zelfloosheid. De religie en leerschool van de minnaars is zelfloosheid. Rumi ‘Een hangmat, tussen twee sterren opgehangen in de hemel… slaap, slaap … buiten tijd en ruimte, slapen, ik wil slapen; mijn hoofd is een strijdveld; zonder letters, zonder woorden, aan de Schepper denken. Onverschilligheid, van alles afgesneden onverschilligheid; We weten niet met een onwetendheid aan de hoogste wetenschap gelijk van stand. Genoeg heb ik van doelloos komen en gaan. Laat mij, laat mij slapengaan, De woorden hebben mij uitgebrand!’ Necip Fazil Kisakürek 
‘Hieruit hebben We u geschapen,
en hierin keert u terug en hieruit zullen Wij u een laatste keer opwekken.’ (20:55). |
Dietrich Bonhoeffer omschreef vanwege Charlie Hebdo de zachtmoedigen als volgt:
Het is een gemeente van vreemdelingen in de wereld.
Er is geen recht dat hen beschermt.
Zij maken daar ook geen aanspraak op.
Zij doen afstand van ieder recht, omwille van God.
Scheldt men hen uit, zo zwijgen ze.
Doet men hun geweld aan, zo dulden zij dat.
Verstoot men hen, zo gaan ze aan de kant.
Ze voeren geen processen om hun recht, zij baren geen opzien, wanneer hun onrecht geschiedt.
Ze willen geen eigen recht. Aan ieder woord, elk gebaar wordt het duidelijk, dat ze niet op deze aarde horen.
Laat hun de hemel, zegt de wereld medelijdend, daar horen ze.
Maar zij zullen het aardrijk beërven.
Deze recht- en machtelozen behoort de aarde.
Die haar nu bezitten met geweld en onrecht, zullen haar verliezen en die hier geheel en al afstand van haar gedaan hebben, die zachtmoedig waren zullen de nieuwe aarde beheersen.
Zonder het zich bewust te zijn beschreef hij daders én slachtoffers:
van oorsprong zachtmoedigen in zowel Bijbel als Koran:
En de dienaren van de Barmhartige zijn zij die zachtmoedig
op aarde wandelen en als de onwetenden hen aanspreken, zeggen zij: ‘Vrede!’ (25:63).
Het is een gemeente van vreemdelingen in de wereld.
Er is geen recht dat hen beschermt.
Zij maken daar ook geen aanspraak op.
Zij doen afstand van ieder recht, omwille van God.
Scheldt men hen uit, zo zwijgen ze.
Doet men hun geweld aan, zo dulden zij dat.
Verstoot men hen, zo gaan ze aan de kant.
Ze voeren geen processen om hun recht, zij baren geen opzien, wanneer hun onrecht geschiedt.
Ze willen geen eigen recht. Aan ieder woord, elk gebaar wordt het duidelijk, dat ze niet op deze aarde horen.
Laat hun de hemel, zegt de wereld medelijdend, daar horen ze.
Maar zij zullen het aardrijk beërven.
Deze recht- en machtelozen behoort de aarde.
Die haar nu bezitten met geweld en onrecht, zullen haar verliezen en die hier geheel en al afstand van haar gedaan hebben, die zachtmoedig waren zullen de nieuwe aarde beheersen.
Zonder het zich bewust te zijn beschreef hij daders én slachtoffers:
van oorsprong zachtmoedigen in zowel Bijbel als Koran:
En de dienaren van de Barmhartige zijn zij die zachtmoedig
op aarde wandelen en als de onwetenden hen aanspreken, zeggen zij: ‘Vrede!’ (25:63).
|
Het goddelijk licht in het hart van de gnosticus heeft diens woorden en daden niet nodig om zichzelf kenbaar te maken, zoals de opkomende zon het kraaien van de haan of de stem van de oproep tot het gebed niet nodig heeft; zonder werk of woord is het licht van de zon voldoende getuige van het feit dat de zon licht geeft
De woestijnen en steppen zijn vervuld van de straling van het innerlijke licht van de reizende mysticus, die voorbij zijn ego reisde. Wanneer het goddelijke licht eenmaal naar buiten straalt, heeft de reiziger alle uiterlijkheden achter zich gelaten. Zoek bij zo’n godkenner geen getuigenis over werk of woord; de twee werelden openen zich vanwege hem als een roos. Wat heeft die getuigenis te betekenen? Een verborgen waarheid onthullen. Dat kan door een woord, een daad of anders. Het doel bestaat in het openbaren van het juweel, omdat kwaliteit blijvend is en de drager slechts ritueel. Er blijft geen spoor van het goud achter op de toetssteen, maar er is geen twijfel mogelijk dat het goud zelf blijvend en van kwaliteit is. 
Met rozen hebben we het over het rijk der planten, in het bijzonder de landplanten, van de klasse der zaadplanten, kuis en bedektzadig, behorende tot de ‘nieuwe’ tweezaadlobbigen, behorende tot de soefiorde van Rosales en de familie Rosaceae (Rozenfamilie), geslacht? Rosa! Er komen ongeveer 300 soorten in het wild voor. Daarnaast bestaan er veel veredelde vormen. De vrucht van de roos heet rozenbottel. Rozen worden al sinds duizenden jaren geteeld om hun schoonheid.
Het Rosarium in het Vondelpark
Er was eens een man die een roos plantte en hem trouw water gaf. Voordat hij openging om te bloeien, bekeek hij de roos aandachtig. Hij zag de knop die op barsten stond en zag ook de doorns. Hij dacht bij zichzelf, ‘Hoe kan zo’n prachtige bloem van een plant komen die zo zwaar is belast met zoveel doorns?’ Terneergeslagen door deze gedachte vergat hij de roos water te geven en deze stierf voordat hij kon bloeien. In ieder mens bevindt zich een roos. De goddelijke kwaliteiten die vanaf onze geboorte als een fitra – natuurlijke neiging - in ons zijn geplant, groeien midden tussen de doorns, onze fouten. Soms kijken we naar onszelf en zien alleen de doorns, de tekortkomingen. Dan hebben we de neiging te wanhopen en denken dat we nergens goed voor zijn. Dan vergeten we het goede in onszelf water te geven en het sterft voordat het kan bloeien. We hebben ons ons eigen potentieel niet gerealiseerd. Sommige mensen zien de roos in zichzelf niet en anderen dienen hen erop attent te maken. Het is een grote gave om aan de doorns van anderen voorbij te gaan en in hen de roos te vinden. Dat is het kenmerk van liefde, naar iemand kijken, en terwijl je diens fouten kent, het edele van zijn of haar ziel te zien. |
Al wat u hebt zal voorbijgaan, maar wat bij Allah is blijft. Religie heeft te maken met ‘weten’. Niet alleen weten op wetenschappelijk rationeel vlak, niet alleen weten in de zin van aanvoelen, begrijpen en ervaren, maar allebei: weten in absolute zin. Uiterlijke vorm is alleen zintuiglijk waar te nemen. Zelfs deze woorden zijn iemands zintuiglijke uiting. Ook na enkele keren zien, voelen en begrijpen valt de werkelijke ervaring slechts gebrekkig onder woorden te brengen. Wees daarom proactief. Richt je aandacht op de schoonheid van de schepping, op de schoonheid en wijsheid van geselecteerde woorden, zoals: ‘Ik belijd slechts de religie van de liefde; liefde is mijn religie en mijn geloof. Daar waar de karavanen van de liefde gaan ga ik. Ik ben een kind van de liefde en ben slechts gekomen om over de liefde te spreken.’ Ibn ‘Arabi. En als dat mijn waarheid nog niet is, is het mijn intentie daar mijn waarheid van te maken. Dat zou mijn offer kunnen zijn. Want wie van de roos houdt verdraagt de doorns. Word een roos en
Laat de nachtegaal die niet voor jou zingt Zich schamen Misschien zal iemand over mij zeggen dat ik gek ben Maar ik zal over hem spreken alsof hij Zonder te stoppen de naam van God gedenkt: Hoe, hoe, hoe!’ 
'We kunnen ook iets moois bouwen van al die struikelblokken die anderen in de weg liggen', zegt Goethe 1749-1832, in bovenstaande kalligrafie, als antwoord op de uitspraak van de profeet Mohammed 570-632, 'Het verwijderen van struikelblokken op iemands weg is liefdadigheid.'
|
"I always look upwards to see the light and not see my own shadow."
Khalil Gibran (1883-1931)
انظر الى العلو دائما كي أرى النور ولا أرى خيالي ـ جبران
"Je regarde toujours vers le haut pour voir la lumière et ne pas voir mon ombre."
hassanmassoudy
Hoe vind je de leeuw die jou verzwolg?
vroeg de Zwitserse psycholoog Carl Jung zich af. Hij leverde daarmee commentaar op het morele dilemma dat wordt veroorzaakt door het begrip ‘schaduw’.
Ondertussen is onze schaduwkant een ingeburgerd begrip.
De dichter Robert Bly noemt het in ‘A Little Book on the Human Shadow’, de zak die wij achter ons aanslepen, waar wij als individuen alle dingen in gooien waarvan wij ons willen ontdoen; die we niet onder ogen willen zien, die wij verdringen en ontkennen van ons te zijn.
Het benoemen van het schaduw-begrip, was Jung’s manier om de duistere verborgen zijde van de menselijke psyche inzichtelijk te maken. Zijn antwoord luidde dat je de leeuw niet kan zien of vinden zolang je je in hem bevindt. En daarin zit het kerndilemma van de ‘groepsschaduw’: voor hen die zich in een groepssysteem van geloof bevinden is het vrijwel onmogelijk om hun eigen duistere zijde met helderheid en objectiviteit onder ogen te zien of zich eraan te ontworstelen.
Deze verborgen kant groeit met de tijd. Ontwikkelt zich in zijn achteruitgang – en door de frustraties die dat oplevert wordt de levenshouding die eruit voortkomt ook steeds agressiever. Voltaire waarschuwde ervoor: “Zij die ons kunnen laten geloven in absurditeiten kunnen ons monsterachtigheden laten plegen.”
Onwetendheid over onze groepsschaduw en haar destructieve consequenties, veroorzaakt een wederzijdse destructieve omhelzing met onze tegenstanders. Ironisch genoeg hebben beide zijden elkaars kwaad nodig om te kunnen voortbestaan en eventueel onsterfelijk te worden.
Zo lijkt het dat verminkte beweegredenen voor een oorlog tegen terreur een spiegelbeeld vormen van de moslim djihâd tegen het westen. Zij zijn gezamenlijk verstrengeld in een ‘Never ending story van wapenindustrie en geweldspiralen. Zoals Bush zei: “There's no telling how many wars it will take to secure freedom in the homeland.”
Dat homeland moet dan wel de hele wereld zijn, en hij lijkt daarmee op een van zijn moslimtegenhangers, wijlen Ayatollah Khomeiny, die zei: “Het is de plicht van elke gezonde volwassene zich als vrijwilliger voor deze veroveringsoorlog te melden met als einddoel de wet van de Koran, van het ene tot het andere eind van de wereld van kracht te laten zijn.” In tegenstelling tot de analyse die onveranderlijk uitwijst dat religie de ‘root of all evil’ zou zijn doet de hoeveelheid tot oorlog en geweld aanleiding gevende citaten uit alle religieuze en atheïstische kampen het vermoeden bevestigen dat geweld sinds Kain en Abel ‘des mensen’ is.
In zijn boek People of the Lie, legt de schrijver Scott Peck de glibberige natuur van goed en kwaad nog eens uit. Volgens hem zijn mensen die we als slecht beschouwen, vaak destructief omdat zij het kwaad (in anderen) en daarmee die anderen, proberen te vernietigen. In plaats van anderen te vernietigen zouden zij de ziekte van het kwaad in zichzelf moeten bestrijden. Deze paradox lijkt op de observatie van Jung die zegt dat ‘het zogenaamd goede’ waaraan wij dreigen te bezwijken, zijn ethische karakter verliest. Wat wil zeggen dat wij paradoxaal genoeg het kwaad bevorderen wanneer we ‘eenzijdig’ worden, wanneer we geloven dat alleen ónze groep aan de kant van de deugd en goedheid staat. Het uitsluitingsmechanisme dat het privilege op deugd en goedheid veroorzaakt, produceert tijdens het zoeken naar vrede onvermijdelijk een ‘groepsschaduw’ die zich langzamerhand vult met agressie en geweld.
Hoe weet je nou wanneer de groepsschaduw wordt geactiveerd? Dat weet je zo gauw je merkt dat je alleen nog gelooft in jouw land of in jouw uitverkoren groep en in jouw bezittelijke god. Op het moment dat er wordt gezegd dat jouw land of groep in gevaar is, ontstaat de groepsschaduw. Of het nou de vlag, de president of God is, dát soort geloof mobiliseert militante energie. Beslissingen worden dan snel genomen en het wordt steeds moeilijker om afstand te nemen. Twijfel die voorgenomen acties op losse schroeven zet en zekerheden bevraagt, wordt snel als verraad geïnterpreteerd.
Of we het leuk vinden of niet, maar in onze mensengeschiedenis zitten we altijd wel opgescheept met een dilemma, dat wordt gevoed door het conflict tussen collectiviteit creërende groepen. De dodelijke ‘schaduwen’ lijken nu voornamelijk voortgebracht door letterknechterig christendom van een groep neo-conservatieven in de Verenigde Staten en soms ongrijpbare groepen moslimextremisten. Beide fundamentalistisch, beide kwaadaardige ondernemingen op het gebied van groepsdenken, en beide erop uit economische, politieke en mentale domeinen voor zichzelf op te eisen. Als de god van de ene groep de enige god is, moeten alle andere goden wel inferieur zijn. Als de politieke visie van de ene groep superieur is, dan zijn alle andere politieke systemen en visies dus inferieur.
Samenvattend betekent dit dat intolerantie het belangrijkste kenmerk is van de fundamentalistische politieke ‘schaduw’. Op deze manier verspreiden eenzijdige sektarische bewegingen zich als besmettelijke ziekten, die geweld en immoreel gedrag veroorzaken. Een van onze conclusies moet luiden dat het feit dat fundamentalistische cults, of ze nou islamitisch, christelijk, hindoe, fascistisch, communistisch of anderszins atheïstisch zijn, nog steeds in staat zijn groepen mensen achter zich te verzamelen en te brainwashen, erop wijst dat er een verbazingwekkend mondiaal analfabetisme bestaat waar het rudimentaire groepsdynamieken betreft.
"I always look upwards to see the light and not see my own shadow."
Khalil Gibran (1883-1931)
انظر الى العلو دائما كي أرى النور ولا أرى خيالي ـ جبران
"Je regarde toujours vers le haut pour voir la lumière et ne pas voir mon ombre."
hassanmassoudy
Hoe vind je de leeuw die jou verzwolg?
vroeg de Zwitserse psycholoog Carl Jung zich af. Hij leverde daarmee commentaar op het morele dilemma dat wordt veroorzaakt door het begrip ‘schaduw’.
Ondertussen is onze schaduwkant een ingeburgerd begrip.
De dichter Robert Bly noemt het in ‘A Little Book on the Human Shadow’, de zak die wij achter ons aanslepen, waar wij als individuen alle dingen in gooien waarvan wij ons willen ontdoen; die we niet onder ogen willen zien, die wij verdringen en ontkennen van ons te zijn.
Het benoemen van het schaduw-begrip, was Jung’s manier om de duistere verborgen zijde van de menselijke psyche inzichtelijk te maken. Zijn antwoord luidde dat je de leeuw niet kan zien of vinden zolang je je in hem bevindt. En daarin zit het kerndilemma van de ‘groepsschaduw’: voor hen die zich in een groepssysteem van geloof bevinden is het vrijwel onmogelijk om hun eigen duistere zijde met helderheid en objectiviteit onder ogen te zien of zich eraan te ontworstelen.
Deze verborgen kant groeit met de tijd. Ontwikkelt zich in zijn achteruitgang – en door de frustraties die dat oplevert wordt de levenshouding die eruit voortkomt ook steeds agressiever. Voltaire waarschuwde ervoor: “Zij die ons kunnen laten geloven in absurditeiten kunnen ons monsterachtigheden laten plegen.”
Onwetendheid over onze groepsschaduw en haar destructieve consequenties, veroorzaakt een wederzijdse destructieve omhelzing met onze tegenstanders. Ironisch genoeg hebben beide zijden elkaars kwaad nodig om te kunnen voortbestaan en eventueel onsterfelijk te worden.
Zo lijkt het dat verminkte beweegredenen voor een oorlog tegen terreur een spiegelbeeld vormen van de moslim djihâd tegen het westen. Zij zijn gezamenlijk verstrengeld in een ‘Never ending story van wapenindustrie en geweldspiralen. Zoals Bush zei: “There's no telling how many wars it will take to secure freedom in the homeland.”
Dat homeland moet dan wel de hele wereld zijn, en hij lijkt daarmee op een van zijn moslimtegenhangers, wijlen Ayatollah Khomeiny, die zei: “Het is de plicht van elke gezonde volwassene zich als vrijwilliger voor deze veroveringsoorlog te melden met als einddoel de wet van de Koran, van het ene tot het andere eind van de wereld van kracht te laten zijn.” In tegenstelling tot de analyse die onveranderlijk uitwijst dat religie de ‘root of all evil’ zou zijn doet de hoeveelheid tot oorlog en geweld aanleiding gevende citaten uit alle religieuze en atheïstische kampen het vermoeden bevestigen dat geweld sinds Kain en Abel ‘des mensen’ is.
In zijn boek People of the Lie, legt de schrijver Scott Peck de glibberige natuur van goed en kwaad nog eens uit. Volgens hem zijn mensen die we als slecht beschouwen, vaak destructief omdat zij het kwaad (in anderen) en daarmee die anderen, proberen te vernietigen. In plaats van anderen te vernietigen zouden zij de ziekte van het kwaad in zichzelf moeten bestrijden. Deze paradox lijkt op de observatie van Jung die zegt dat ‘het zogenaamd goede’ waaraan wij dreigen te bezwijken, zijn ethische karakter verliest. Wat wil zeggen dat wij paradoxaal genoeg het kwaad bevorderen wanneer we ‘eenzijdig’ worden, wanneer we geloven dat alleen ónze groep aan de kant van de deugd en goedheid staat. Het uitsluitingsmechanisme dat het privilege op deugd en goedheid veroorzaakt, produceert tijdens het zoeken naar vrede onvermijdelijk een ‘groepsschaduw’ die zich langzamerhand vult met agressie en geweld.
Hoe weet je nou wanneer de groepsschaduw wordt geactiveerd? Dat weet je zo gauw je merkt dat je alleen nog gelooft in jouw land of in jouw uitverkoren groep en in jouw bezittelijke god. Op het moment dat er wordt gezegd dat jouw land of groep in gevaar is, ontstaat de groepsschaduw. Of het nou de vlag, de president of God is, dát soort geloof mobiliseert militante energie. Beslissingen worden dan snel genomen en het wordt steeds moeilijker om afstand te nemen. Twijfel die voorgenomen acties op losse schroeven zet en zekerheden bevraagt, wordt snel als verraad geïnterpreteerd.
Of we het leuk vinden of niet, maar in onze mensengeschiedenis zitten we altijd wel opgescheept met een dilemma, dat wordt gevoed door het conflict tussen collectiviteit creërende groepen. De dodelijke ‘schaduwen’ lijken nu voornamelijk voortgebracht door letterknechterig christendom van een groep neo-conservatieven in de Verenigde Staten en soms ongrijpbare groepen moslimextremisten. Beide fundamentalistisch, beide kwaadaardige ondernemingen op het gebied van groepsdenken, en beide erop uit economische, politieke en mentale domeinen voor zichzelf op te eisen. Als de god van de ene groep de enige god is, moeten alle andere goden wel inferieur zijn. Als de politieke visie van de ene groep superieur is, dan zijn alle andere politieke systemen en visies dus inferieur.
Samenvattend betekent dit dat intolerantie het belangrijkste kenmerk is van de fundamentalistische politieke ‘schaduw’. Op deze manier verspreiden eenzijdige sektarische bewegingen zich als besmettelijke ziekten, die geweld en immoreel gedrag veroorzaken. Een van onze conclusies moet luiden dat het feit dat fundamentalistische cults, of ze nou islamitisch, christelijk, hindoe, fascistisch, communistisch of anderszins atheïstisch zijn, nog steeds in staat zijn groepen mensen achter zich te verzamelen en te brainwashen, erop wijst dat er een verbazingwekkend mondiaal analfabetisme bestaat waar het rudimentaire groepsdynamieken betreft.
Attentie: dit is een niet-commerciële website.
Indien er beeldmateriaal of tekst is die u verwijderd wilt zien, stuur een e-mail en ik verwijder het.
Attention please: this is a non-commercial website.
If there are any text's or images here that you wish to be removed, just email me and I will do so immediately.
Indien er beeldmateriaal of tekst is die u verwijderd wilt zien, stuur een e-mail en ik verwijder het.
Attention please: this is a non-commercial website.
If there are any text's or images here that you wish to be removed, just email me and I will do so immediately.
